‘Jeugd’-team slaat toe: WLC C kampioen!

WLC C is een team waar twee schaakwerelden elkaar ontmoeten. Aan de ene kant de oude garde (i.h.b. uw verslaggever als de ‘oude knar’ in het team), die het schaken nog heeft geleerd uit de stappenmethodeboekjes en waar het openingsrepertoire in de eerste jaren vooral werd gevormd door de partijen in de boekjes “Taktiek in de schaakopening” van A.C. van der Tak. Aan de andere kant, met een oneerbiedig begrip, de coronaschaker. De groep schakers die via het internet, en dankzij de vlucht die educatieve schaakcontent heeft genomen, in de afgelopen jaren de schaakwereld zijn binnengerold. Deze combinatie werd dit jaar dus getest in klasse 2D van de avondcompetitie, met veel mooie wedstrijden in de regio Eindhoven. Deze test kan gezien de titel van het verslag als zeer geslaagd worden beschouwd, want in de aanloop naar de laatste ronde van de avondcompetitie stond WLC C ongedeeld bovenaan. Is er dan geen betere manier om het seizoen te laten ontknopen, dan met een directe combinatie tussen de nummers 1 en 2 van het klassement?

Dat scenario kwam uit, want afgelopen dinsdag kwam Mierlo-Geldrop A op bezoek. Een sterke ploeg, die tot dan toe slechts één match had verloren. Wij zijn echter ook niet voor één gat te vangen, en in de wetenschap, maar niet gebonden door het feit dat 1.5 bordpunt voldoende zou zijn voor promotie naar de eerste klasse bonden wij de strijd aan met onze buurvereniging. Nu moet u weten dat er één heel stabiele factor is in dit seizoen. Een speler die als een stoomwals zijn concurrentie omver lijkt te rijden in de avondcompetitie en al zijn partijen tot nu toe heeft gewonnen. Hij zat dit keer aan bord 2, en mocht daar nog een keer dat kunstje laten zien:

Bord 2: Niels van Happen – Arnoud de Graaf

6 uit 6, en onderhoudend schaak, meer kan ik als teamleider niet vragen van mijn spelers. Over de teamleider gesproken:

Bord 1: Roland Robinson – Thomas Kools

Ik speelde zelf een replay van een partij in de bekerwedstrijd WLC-Mierlo-Geldrop van enkele jaren terug. Dat was een buitengewoon chaotische partij waarin ik tot het gaatje moest gaan om het volle puntje (wat mijn ratingoverwicht betaamde) binnen te slepen. Ik wist dus ook dit keer zeker dat mijn tegenstander uit taai hout gesneden was. Ook in deze partij ging dat op, en Roland en ik hielden elkaar in een strategische schuifstelling in evenwicht. Ik laat u een diagram zien na zet 23 van zwart (Pe7-g6):

Een complexe positionele partij heeft zich ontsponnen, zwart heeft een klein ruimteoverwicht, maar wit staat klaar om b4 te spelen en horizontaal de pion op a3 lastig te gaan vallen. Zwart kan in de tussentijd van de afwezigheid van de witte stukken gebruik maken om in het centrum te gaan spelen. De stelling biedt winstkansen voor beide kleuren, en er is genoeg ruimte voor een interessante ontknoping. Echter, ik ben soms(/vaak) een laffe en pragmatische schaker; wij hadden een halfje nodig voor het kampioenschap, dus ik bood remise aan. Na overleg met zijn teamleider besloot Roland mijn aanbod aan te nemen en feliciteerde ons sportief als eerste met het kampioenschap, waarmee tevens de mogelijkheid tot een spectaculaire ontknoping in de knop werd gebroken: 1.5-0.5 voor ons. En zo konden Niek en Krijn op hun gemak gaan proberen hun stellingen respectievelijk te redden en te begrijpen.

Bord 3: Danny Oppers – Niek Seinen

Nieks tegenstander liet over zijn intenties geen twijfels bestaan. Hij gooide snel al zijn stukken naar voren, en maakte het zo Niek erg moeilijk om de veilige voortzettingen te blijven zitten. De partij golfde op en neer, maar uiteindelijk waren de witte lopers Niek te machtig, en moest hij het punt aan Danny laten. Desondanks valt over een score van 50% in het debuutseizoen in de avondcompetitie zeker naar huis te schrijven. 1.5-1.5

Bord 4: Krijn van Est – Han Saft

Krijn van Est en Lars Nobbe fungeerden dit seizoen als ‘vast invallers,’ en deden dat allebei met verve: 3 uit 3 en 2 uit 3 respectievelijk. Onze meesterverslaggever annex Engels-expert, wist ook deze keer, in een complexe partij tegen de sterkste Mierloër, een mooie puntje bij te schrijven, al was het pad er naartoe er een vol valstrikken:

En dankzij deze overwinning kwam de teller op 2.5-1.5 voor deze match, en sluit WLC C haar seizoen in stijl af. Met 12 matchpunten van de 12 en 19.5 van de 24 bordpunten, valt aan de eindoverwinning niet zo heel veel af te dingen. Maar bovenal was het een buitengewoon gezellig seizoen geweest, met een mooie balans tussen resultaat en recreëren. Rest mij iedereen die voor WLC C hebben gespeeld, dus ook Sai Lalkota (2 uit 2) en Hans Baijens (1 uit 1) hartelijk te bedanken voor de inspanningen en nimmer tanende goede zin, en we zien iedereen volgend seizoen in de eerste klasse!